Entrevista con Kiwis - BCBlog
Busqueda Avanzada​

Por favor espere mientras buscamos en la base de datos. Gracias…​

Entrevista con Kiwis

Todo apunta que Kiwis seran el grupo revelación de esta primavera en los corrillos indie-pop de la península. Después de un par de conciertos de presentación del grupo, que dejaron a todo el mundo boquiabierto y con ganas de más, hoy mismo presentan su primer EP homónimo, compuesto por cinco canciones como cinco soles (nunca mejor dicho).
Marta, Marc, Inés y Jordi no son unos principiantes sino que llevan media vida foguéandose en mil proyectos de diversa índole: desde el rock de Veracruz, al punk de La Célula Durmiente o Las Perras del Infierno, el pop de Las Dolores y así hasta casi una veintena de bandas distintas hasta llegar a Kiwis, con los que husmean con su pico bigotudo en el pop de todas las épocas.
Podéis escuchar el disco aquí (así como haceros con una de las 101 copias que han sacado en formato cassette). Venga, dadle al botón sin más dilación, así mientras escucháis su jubilosa música vais leyendo lo que ellos tienen que decirnos.
(Entrevista en versión original en catalán al final)
Esto ya os lo pregunté una vez que vine a veros a vuestro local, ¿no os da miedo que, con ese nombre, y haciendo una música obviamente influenciada por el pop neozelandés, la gente haga rápidamente la regla de tres y os encasille en un sonido muy concreto?
Realmente, nos da un poco igual. El nombre va por un lado y el sonido por otro, es bastante circunstancial. Cada uno de los cuatro escuchamos nuestras cosas, y el pop de Nueva Zelanda es uno de los lugares donde confluimos casi todos, pero no el único ni mucho menos. De todos modos, si nos engloban con el kiwi-pop pues también nos parecerá bien, es un estilo con el que nos sentimos cómodos e identificados, aunque ni somos de Dunedin ni conocemos a Chris Knox.
Hablando del rey de Roma … ¿Cuáles son vuestros grupos favoritos de allá abajo? ¿Y del resto del mundo?
De la tropa Flying Nun los Bats, Clean, Chills, Verlaines, Look Blue Go Purple, Toy Love … Y del resto pues escuchamos un poco de todo, aquí te decimos algunos, como podríamos enumerar a otros: Julia Holter, Pastels, Elia y Elizabeth, Alton Ellis, Sonny and the Sunsets, Teenage Fanclub, Eleanor Friedberger, Silver Jews, Atomizador, Ferran Palau, Da Souza, Comet Gain, Royal Trux
Sois dos chicos y dos chicas, más paritario imposible ¿Esta paridad fue una decisión premeditada o sencillamente erais cuatro amigos/as que os encontrasteis?¿Como se formó el grupo?
No hay nada premeditado. Marta, Inés y Jordi ya tocábamos juntos en otro grupo [Parlament], y al dejarlo hemos hecho un grupo nuevo con Marc. No miramos el sexo de las personas cuando hacemos un grupo, miramos que seamos todos amigos y nos entendamos. Quizás sí es cierto que el hecho de que a nuestro alrededor haya chicas que tocan, hace que no tengamos que pensar en esta paridad, pero es que es totalmente natural en nuestro caso.
¿Y la decisión de cantar tanto en catalán como en castellano? ¿Premeditada o simplemente cada miembro compone en su idioma materno y punto?
Podríamos copiar exactamente la respuesta a la anterior pregunta. ¿En qué idioma le sale natural componer a Inés? ¿En castellano? Pues que lo haga en castellano. ¿Y a Marc? ¿Y a Jordi? ¿En catalán? Pues adelante también. Aquí no estamos para ponernos ninguna imposición y sí para sentirnos cómodos con lo que hacemos. Que cada uno, dentro del grupo, y dentro del mundo, haga lo que le dé la gana, lo que le salga de dentro.
Sois un grupo nuevo, cuyos miembros todos tiene entre 35 y 40 años (no sé si alguno tiene más), algunos de ellos con familias que cuidar. ¿Qué os hizo formar un grupo a esta edad? ¿Cuáles son vuestros objetivos como grupo? Supongo que hacer giras de 6 meses por todo el mundo no, ¿verdad?
Nos parece que la pregunta interesante es: ‘¿Qué nos hizo formar el grupo?’, a secas. La edad nos es completamente indiferente, es contextual. Tocamos juntos porque nos gusta hacerlo, somos amigos, lo pasamos bien, nos gusta hacer buenas canciones y melodías bonitas. Punto. Que todo siga así sería, exactamente, nuestra pretensión, si además podemos ir grabando cositas, haciendo conciertos y que a alguien le guste, pues maravilloso.
¿Qué hacen los miembros de Kiwis, aparte de tocar en Kiwis? Otros proyectos dignos de mención?
Pues una vida relativamente normal y corriente dentro del canon. Marc es diseñador gráfico, Marta trabaja en temas de producción, Inés es paisajista y Jordi periodista. Sobre proyectos, cada uno de nosotros ha estado involucrado en mil historias (grupos, fanzines, montando conciertos …) durante muchos años, pero ahora estamos más concentrados en nuestros trabajos, familias y grupo.
Me comentasteis que ‘El far’ iba de una noche mítica en el festival Vida (o era el Faraday)? Habladme un poco de qué van el resto de temas que habéis grabado.
‘El far’ habla de una noche en la que cuatro amigos terminan bañándose en la playa donde se hacía el Faraday tras una noche de farra en el Vida. Básicamente es un canto al amor y la amistad sin demasiada nostalgia. ‘El Camino’ es una vuelta a casa, de madrugada, ‘Volcán’ un canto a la maternidad, ‘I ets tu’ va de aquella luz que te ilumina y te guía y ‘Mapes infinits’ de momentos bonitos para recordar con la persona que amas.
¿Qué tal la grabación que hicisteis con Joan Colomo? ¿Alguna anécdota digna de mención?
Fue idílico. Lo hicimos en un estudio casero que montó Joan en casa de sus padres, en el Montnegre, tocando a Sant Celoni, con unas vistas increíbles. Trabajar con Colomo es maravilloso, tiene una clarividencia innata para encontrar arreglos bastante mágicos. La grabación fue mucho más familiar que lo que marcan los cánones del rock: con niños, perros, barbacoas, baños en la piscina y ningún tipo de presión. Grabábamos en bañador, como quien dice.
¿Os habéis dado cuenta que parecéis dos grupos diferentes, según cante Marc o Inés? Las de Inés son más yeyé, tanto en sonido como por la letra, y las otras tres más “anglosajonas”. ¿Os gusta esta dicotomía o os sale sin daros cuenta?
Como la libertad es total y no hay nada que sea demasiado pensado a nivel estilístico, sale solo y con naturalidad. A todos nos gusta el pop de base y esto abarca tantas cosas que hace que podamos coger un poco de aquí y un poco de allí, según quien haya empezado a componer la canción.
Hay algo que a un abuelo como yo me cuesta mucho entender. ¿Por qué sacáis el EP en cassette: el formato más horrible (si no contamos las cintas grabables) jamás inventado?
Habíamos grabado cinco canciones y queríamos que salieran todas, porque nos parecía que cerrábamos esta primera etapa seminal como grupo: la de la primera maqueta y primeros conciertos. Vimos que no nos cabían en un siete pulgadas, y los diez pulgadas tienen unos precios prohibitivos, así que si queríamos hacer algo físico teníamos que tirar de cassette o CD. Y entre estos dos formatos nos quedamos con el cassette, más analógico y romántico.
¿Os gusta más el kiwi animal o el vegetal?
Claramente el animal. Nos llamamos Kiwis por el pajarito. Marc tiene calados unos disfraces de Kiwi que son la hostia, a ver si un día tocamos con ellos. ♠

ENTREVISTA EN CATALÀ
Això ja us ho vaig preguntar un cop que vaig venir a veure-us al vostre local: ¿no teniu por que, amb aquest nom, i fent una música obviament influenciada pel pop neozelandès la gent fagi ràpidament la regla de tres i us classifiqui en un sò molt concret?
Realment, ens és una mica igual. El nom va per una banda i el so va per l’altra, és bastant circumstancial. Cada un dels quatre escoltem les nostres històries, i el pop de Nova Zelanda és un dels llocs on confluïm quasi tots, però no l’únic ni de bon tros. De totes maneres, si ens engloben amb el kiwi-pop doncs també ens semblarà bé, és un estil amb el qual ens sentim còmodes i identificades, però ni som de Dunedin ni coneixem al Chris Knox.
Parlant d’això… quins són els vostres grups favorits d’allà baix? I de la resta del món?
De la tropa Flying Nun els Bats, Clean, Chills, Verlaines, Look Blue Go Purple, Toy Love… I de la resta doncs escoltem una mica de tot, aquí te’n diem uns quants, com podríem enumerar-ne a uns altres: Julia Holter, Pastels, Elia y Elizabeth, Alton Ellis, Sonny and the Sunsets, Teenage Fanclub, Eleanor Friedberger, Silver Jews, Atomizador, Ferran Palau, Da Souza, Comet Gain, Royal Trux
Sou dos nois i dues noies, més paritari impossible. Com es va formar el grup? Aquesta paritat va ser una decisió premeditada o senzillament ereu quatre amics/gues que us vàreu trobar?
No hi ha res premeditat. La Marta, la Inés i el Jordi ja tocàvem junts en un altre grup [Parlament], i en deixar-ho n’hem fet un altre de nou amb el Marc. No mirem el sexe de les persones quan fem un grup, mirem que siguem tots amics i ens entenguem. Potser sí que és cert que el fet que al nostre voltant hi hagi noies que toquen, fa que no hàgim de pensar en aquesta paritat, però és que és totalment natural en el nostre cas.
I la decisió de cantar tant en català com en castellà? Premeditada o simplement cada membre composa en el seu idioma matern i punt?
Podríem copiar exactament la mateixa resposta que a l’anterior pregunta. Amb quin idioma li surt natural compondre a la Inés? En castellà? Doncs que ho faci en castellà. I al Marc? I al Jordi? En català? Doncs endavant també. Aquí no estem per a posar-nos cap imposició i sí per sentir-nos còmodes amb el que fem. Que cadascú, dins del grup, i dins del món, faci el que li doni la gana, el que li surti de dins.
Sou un grup nou, els membres del qual tots teniu entre 35 i 40 anys (no sé si algun en té més), alguns d’ells amb famílies que cuidar. Què us va fer formar un grup a aquesta edat? Quins són els vostres objectius com a grup? Suposo que fer gires de 6 mesos per tot el món no, oi?
Ens sembla que la pregunta interessant és: ‘què ens va fer formar el grup?’, a seques. L’edat ens és completament indiferent, és contextual. Toquem junts perquè ens agrada fer-ho, som amics, ho passem bé, ens agrada fer bones cançons i melodies boniques. Punt. Que tot segueixi així seria, exactament, la nostra pretensió, si a més podem anar gravant cosetes, fent concerts i que a algú li agradi, doncs meravellós.
Què fan els membres de Kiwis, apart de tocar en Kiwis? Altres projectes dignes de menció?
Doncs una vida relativament normal i corrent dins del cànon. El Marc és dissenyador gràfic, la Marta treballa en temes de producció, la Inés és paisatgista i en Jordi periodista. Sobre projectes, cada un de nosaltres ha estat involucrat en mil històries (grups, fanzines, muntant concerts…) durant una pila d’anys, però ara estem més concentrades en les nostres feines, famílies i grup.
Em vareu comentar que “el far” anava d’una nit mítica al festival Vida (o era el Faraday)? Parleu-me una mica de la resta de temes que heu gravat. De què van?
‘El Far’ parla d’una nit en la que quatre amics acaben banyant-se a la platja on es feia el Faraday després d’una nit de farra al Vida. Bàsicament és un cant d’amor i amistat sense massa nostàlgia. ‘El Camino’ és la tornada a casa, de matinada, ‘Volcán’ un cant de maternitat, ‘I ets tu’ va d’aquella llum que t’il·lumina i et guia i ‘Mapes infinits’ de moments bonics per recordar amb la persona que estimes.
I la gravació que veu fer amb en Joan Colomo? Alguna anècdota digne de menció?
Va ser idíl·lic. Ho vam fer a un estudi casolà que va muntar en Joan a casa dels seus pares, al Montnegre, tocant a Sant Celoni, amb unes vistes increïbles. Treballar amb el Colomo és meravellós, té una clarividència innata per trobar arranjaments bastant màgics. La gravació va ser molt més familiar que la que marquen els cànons del rock, amb nens, gossos, barbacoes, banys a la piscina i cap tipus de pressió. Com aquell qui diu, gravàvem en banyador.
Us n’heu adonat que sembleu dos grups diferents, segons canti el Marc o la Inés? Les de la Inés són més yeyé, tant en sò com per la lletra, i les altres tres més “anglosaxones”. Us agrada aquesta dicotomia o us surt sense adonar-vos-en?
Com que la llibertat és total i no hi ha res que sigui gaire pensat a nivell estilístic, surt sol i amb naturalitat. A tots ens agrada el pop de base i això abraça tantes coses que fa que puguem agafar una mica d’aquí i una mica d’allà, segons qui hagi començat a compondre la cançó.
Hi ha una cosa que a un iaio com jo em costa molt d’entendre. Per què el treieu en cassette: el format més horrible (si no comptem els k7s gravables) mai inventat?
Havíem gravat cinc cançons i volíem que sortíssim totes, perquè ens semblava que tancàvem aquesta primera etapa seminal de grup. La de la primera maqueta i primeres concerts. Vam veure que no ens cabien en un set polsades, i els deu polsades tenen uns preus prohibitius, així que si volíem fer alguna cosa física havíem de tirar per cassette o per CD. I entre aquests dos formats ens quedem amb el cassette, més analògic i romàntic.
Us agrada més el kiwi animal o el vegetal?
Clarament l’animal. Ens diem Kiwis per l’ocellet, el Marc ha calat unes disfresses de Kiwis que són l’hòstia, a veure si un dia toquem amb elles. ♥
Fotos: Lucía Boned
https://kiwisbarcelona.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/kiwisbarcelona/
http://snapclapclub.tictail.com/


Uri Amat (Barcelona, 1973)
Lleva pisando estos campos del Señor desde hace más de 40 años. Su larga “militancia” en el underground empieza en su pre-adolescencia, cuando empieza a editar fanzines con su hermano mayor bajo los nombres más estrafalarios: Rowed Out!, Hangover y La Escuela Moderna son algunos de ellos. También ha estado implicado en otras publicaciones en las que, incomprensiblemente, le han dejado colaborar: la revista de tendencias AB, el fanzine Absolut de BCore y su posterior encarnación digital o el blog Gent Normal, entre otros. Nunca le han pagado ni un céntimo por ninguno de sus artículos o entrevistas. Pero como decimos en catalán: “ací caic, allà m’alço”. Actualmente se dedica, cuando sus retoños se lo permiten, a ir a trabajar en bicicleta, visitar bibliotecas y beber en bares de viejos. Éstas (bicis, bares y bibliotecas) son las tres “B” básicas de la ciudad utópica fourierista en la que ingenuamente cree vivir hoy en día, mientras a su alrededor todo se derrumba.
 

Compartir con un amigo

Más
Articulos
Suscríbete a nuestra newsletter​
¡Regístrate para recibir correos de BCore y serás el primero de enterarte de nuestras novedades y actividades!
 

Busqueda Avanzada​

Por favor espere mientras buscamos en la base de datos. Gracias…​

This search form (with id 3) does not exist!